పొద్దున లేవాలంటే
దేహం మొరాయిస్తుంది
అంతా ఒక్క క్షణం!
అటు పొర్లితే పడక
ఇటు తిరిగితే నడక.
చీకటికి స్పర్శ ఉన్నట్టే వుంది
నడుస్తుంటే
కాళ్లకు తగిలి చెదిరిపోతుంది.
దూరాన ఆమె నడక
గాలికి లయను నేర్పుతున్నట్టే వుంది
ఆమె వెళ్లినంతమేరా
శూన్యంలో అజంతా విగ్రహాలు
మిగిలిపోతున్నాయి.
ఆ బాటనీ ప్రొఫెసర్ చెప్పేదాకా
అది నిద్రగన్నేరు చెట్టని తెలియదు.
దాని ఆకులు
వాలిన రెప్పల్లా వున్నాయి.
తొలి కిరణం ఏ వస్తువుపై పడ్డా
అది ఓ కాంచనోజ్వలజ్వలనం.
నాలుగు దశాబ్దాలుగా నడుస్తున్నాను
ఆ మైదానం
క్షణక్షణ విస్ఫారిత
జీవన మహేతిహాసం!
ఇవాళ
రోజూ కనబడే మిత్రుడేడని
అడుగుతున్నదో పిట్ట
“హీ ఈజ్ నో మోర్” అన్నారెవరో
వెలుగులు చీకటి కలుగులోకి
నిష్క్రమిస్తున్న స్ఫురణ.
ఇప్పుడు అడుగులు
గతంలోకి పడుతున్నాయి
జ్ఞాపకాలు ముసురుతుంటే
బరువుగా ఇల్లు చేరుకున్నాను.